İçerik
Yemyeşil bitki örtüsüne ve bolluğa rağmen, bir orman sert ve zorlu bir ortam olabilir. Maymunlar, bu tehlikeli habitatlarda hayatta kalmalarına yardımcı olmak için özel olarak tasarlanmış fiziksel özellikler, beceri setleri ve davranış kalıpları geliştirerek ormanlarda büyümeye adapte olmuşlardır. Orman maymunları, enerji tasarrufu yapmalarına, yiyecekleri bulmalarına ve orman gölgesinde birbirlerini bulmalarına izin veren gelişmiş yapı ve sistemlere sahiptir.
Uzuvlar
••• Tom Brakefield / Stockbyte / Getty ImagesOrman maymunları ağaçtan ağaca hızlıca sallanmalarını sağlayan uzun, çete bacakları geliştirmiştir. Kollarının ve bacaklarının çeşitliliği ve gücü nedeniyle, örümcek maymunu ve jibon gibi bazı orman maymunu türlerinin seyahat etmek için orman zeminine inmeleri gerekmez. Bu onların enerjilerini korumalarına yardımcı olur, çünkü yiyecekleri gölgeliktedir; yeni bir yiyecek arama alanına geçmek için yere tırmanmak güç kaybı olacaktır.
El, Ayak ve Kuyruk
Uzun, kancaya benzeyen eller ve esnek ayaklar ile orangutanlar ve gibbonlar gibi orman maymunları dalları kolayca kavrayabilir ve ağaçtan ağaca sallanırken kendi ağırlıklarını taşıyabilecek kadar güçlü tutarlar. Kara örümcek maymunları baş parmaksız evrimleşmiştir, çünkü baş parmaklar dalların kavranmasına yardım etmek yerine elverişsizdir. Ayrıca ekstra bir el gibi dallara tutunabilme kabiliyetine sahip önyüz kuyrukları vardır. Örümcek maymunları kuyruklarını ağaçlara tutunmak için kullanırken, iki eliyle de yemek yemeye başlarlar.
Sesler
••• Anup Shah / Photodisc / Getty ImagesOrmanlar yoğundur ve sınırlı görüş hatları sunar, bu yüzden orman maymunları birbirlerini sesle bulmak için adapte olmuşlardır. Uluyan maymunlar birbirlerini 5 kilometreye kadar duyacak kadar yüksek sesle bağırıyorlar ve şempanzeler, büyük, düz ayaklarını ve ellerini ağaçlarda davul etmek için kullanıyor, diğer şempanzelerin yerlerini belirliyor. Örümcek maymunları, yaşadıkları orman kanopilerinde özellikle iyi taşınan yüksek seslere sahiptir. Birbirlerini selamlamak, birbirlerini selamlamak, birbirlerini bulmak ve avcıları korkutmak için farklı çağrılar kullanıyorlar.
davranış
Orman maymunları çevrelerine davranışsal olarak fizyolojik olarak adapte olmuşlardır. Orangutan anneleri gençlerini yalnız olmayı, onları diğer orangutanlardan uzaklaştırarak ve onları yalnız bırakmaya bırakarak öğretiyorlar, çünkü gruplar halinde seyahat ederlerse tüm bireyleri destekleyecek yeterli yiyecek bulamazlardı. Kara örümcek maymunları, yiyecek bol olduğu zaman büyük gruplarda dolaşır ve yiyecek kıt olduğu zaman küçük gruplara ayrılır. Şempanzeler, her grup için yeterli meyve içeren bir ağaç arayan, her bir kişi gölgelikte yayılır. Bir maymun böyle bir ağaç bulduğunda, topluluğunun geri kalanını yüksek sesle çığlık atarak çağırır.