İçerik
Güneş sistemimiz, meteor denilen uzay kayalarının eskimişinin kanıtı olarak 4.6 milyar yıl önce ortaya çıktı. Güneş sistemi, güneş ve iç ve dış gezegenlere yol açan bir gaz ve toz parçacıkları bulutundan birleşmiştir. İç gezegenler asteroit kuşağının içinde dolaşanlardan oluşur - Merkür, Venüs, Toprak ve Mars. Asteroit kuşağının ötesinde bulunan dış veya Jovian gezegenleri Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün'den oluşur. Pluto, 2006 yılında Uluslararası Astronomi Birliği tarafından cüce bir gezegen olarak yeniden sınıflandırılmasından önce dokuzuncu gezegenin ünvanını aldı. Plüton, Neptün'ün yörüngesinin ötesinde bulunan ve aynı zamanda güneş etrafında dönen ve Neptün'ün yörüngesini değiştiren nesnelerden farklı olmayabilir.
Atmosfer ve Hava Durumu
••• Jupiterimages / Photos.com / Getty ImagesJovian gezegenlerin hepsi orijinal kalın atmosferlerini korurlar çünkü yer çekimleri ve düşük sıcaklıkları atmosferlerindeki gaz parçacıklarının uzaya kaçmasını önler. Atmosferler gezegenleri güneşin zararlı radyasyonundan korur ve enerjinin uzaya uçmasını önler.
Bir gezegenin hızlı dönüşünden kaynaklanan Coriolis etkisi, ılık havanın kutup bölgelerine dağılımını ve yüksek rüzgâr ve sakin bölgelere neden olduğunu belirtir. Jovian gezegenlerin tümü, abartılı Coriolis etkilerine yanıt olarak kasırga benzeri fırtınalar üretiyor. Gökbilimciler, Jüpiter'deki Büyük Kırmızı Nokta ve Neptün'deki Benzer Büyük Karanlık Nokta gibi uzun vadeli fırtınaların ilerlemesini takip ettiler.
bileştirme, kompozisyon
Güneş sisteminin yoğunlaşma modeli, güneş sisteminin şiddetli bir şekilde dönen toz ve gaz bulutundan kaynaklandığını ve güneşin kütlenin merkezinde ilk oluştuğunu varsayıyor. Nikel ve demir gibi daha ağır elementler güneşe yakın yerlerde dururken, hidrojen ve helyum gibi hafif elementler dışarıya doğru yayılır. Elementler ve gazlar hareket ettikçe ve birbiriyle çarpıştığında, birlikte yığılmaya başladılar. İç gezegenler, kayalık parçacıkların birikmesinden ve dışının buzlu maddenin birikmesinden kaynaklanır. İç gezegenler daha küçük ve daha yoğun göbekleri korurken, dış gezegenler küçük metal veya kaya içeren daha büyük göbeklere sahipti. Daha büyük gezegenlerin yoğun yerçekimi, kalın, gazlı veya buzlu atmosferler oluşturmak için başıboş gazları tutmaya devam etti.
Yoğunluk
••• Ablestock.com/AbleStock.com/Getty FotoğraflarBir gezegenin yoğunluğu - bir nesnenin kütlesinin hacmine oranı - kompozisyonunu yansıtır; metaller ve kayalar daha yoğun olan iç gezegenleri oluştururken buzlu ve gazlar dış gezegenleri oluşturur. Bilim adamları, santimetre küp başına 1 gramdaki su yoğunluğuna kıyasla, dünyanın yoğunluğunu santimetreküp başına 5.52 gram olarak ölçtüler. İç gezegenlerin hepsinin toprağa benzeyen yoğunlukları vardır. Jovian gezegenleri, buz ve gaz içleri ile suya yakın yoğunluklara sahipler. Satürn sudan daha az yoğunluğa sahiptir.
Halkalar
Bütün Jovian gezegenleri halka sistemleri sergiler, Satürn diğerlerini cüceler. Galileo, ilk olarak 1610'da Satürn'ün halkalarını gözlemledi. İlk önce, gökbilimciler Satürn'ün üç halkası olduğunu düşündü; ancak, Voyager misyonları tarafından halkaların günümüzde araştırılması, üç halkanın aslında bilinmeyen parçacıklardan ve donmuş sudan yapılmış yüzlerce küçük halkadan oluştuğunu ortaya koydu. Jüpiter ve Uranüs halkaları karanlık görünür, muhtemelen ışığı yansıtan buz içermezler. Çok ince bir halka veya kısmi bir halka Neptün'ü çevreleyebilir. Bir gezegene çok yakın sürüklenen uyduların veya asteroitlerin dağılması, gezegen halkalarının varlığını açıklayabilir.
uydular
Görece az sayıda doğal uydusu olan iç gezegenlerin aksine, Jovian gezegenleri sayısız aylara sahiptir. Altmış dört ay bilinen Jüpiter'in yörüngesinde, Ganymede güneş sistemindeki en büyük ay, hatta Merkür'den bile büyük. Satürn bilinen ayları vardır ve aylarından biri olan Titan, dünyanın evriminin ilk aşamalarına ürkütücü bir benzerlik gösterir. Neptün 13, Uranüs 27 doğal uyduya sahip.
Manyetik alanlar
Güçlü manyetik alanlar, akışkanların hareketi, yani sıvı hidrojen gibi elektrik akımlarından kaynaklanan dış gezegenlerin derinliklerinden kaynaklanır. Dış gezegenlerin, Dünya dahil, iç gezegenlerin herhangi birinden çok daha fazla manyetik alanı vardır. Dev gezegenler, hızlı dönüşleri ve güçlü manyetik alanların birleşimi ile üretilen manyetosferleri belirgin hale getirdi. Bir gezegenin manyetosferi, gezegenin çevresindeki parçacıkları manyetik alanıyla yakalayan alanı tanımlar. Güneşten yayılan parçacıklar - güneş rüzgârı - manyetosfer ile etkileşime girerek aurora adı verilen kuzey ve güney kutuplarında parlak ışık gösterileri üretir.