İçerik
Yanma, ısı üreten bir oksidasyon reaksiyonudur ve bu nedenle daima ekzotermiktir. Tüm kimyasal reaksiyonlar önce bağları koparır, sonra yeni malzemeler oluşturmak için yenilerini yapar. Yeni tahvillerin yapılması enerji verirken tahvillerin kopması enerji alır. Yeni bağlar tarafından salınan enerji, orijinal bağları kesmek için gereken enerjiden büyükse, reaksiyon ekzotermiktir.
Yaygın yanma reaksiyonları, hidrokarbon moleküllerinin bağlarını kırmakta ve ortaya çıkan su ve karbondioksit bağları, her zaman orijinal hidrokarbon bağlarını kırmak için kullanılandan daha fazla enerji salmaktadır. Bu yüzden esas olarak hidrokarbonlardan oluşan yanan malzemeler enerji üretir ve ekzotermiktir.
TL; DR (Çok Uzun; Okumadı)
Yanma, su ve karbondioksit gibi yanma ürünleri oluşturmak için oksijenle reaksiyona giren hidrokarbonlar gibi materyallerle ekzotermik bir oksidasyon reaksiyonudur. Hidrokarbonların kimyasal bağları kırılır ve su ve karbondioksit bağları ile değiştirilir. İkincisinin yaratılması, birincisini kırmak için gerekenden daha fazla enerji açığa çıkarır, bu nedenle enerji genel olarak üretilir. Çoğu durumda, hidrokarbon bağlarının bir kısmını kırmak için ısı gibi az miktarda bir enerjiye ihtiyaç duyulur, bu sayede bazı yeni bağların oluşması, serbest bırakılması ve reaksiyonun kendi kendine kalması sağlanır.
Oksidasyon
Genel olarak, oksidasyon, bir maddenin atomlarının veya moleküllerinin elektron kaybettiği kimyasal reaksiyonun bir parçasıdır. Normalde azaltma denilen bir işlem eşlik eder. Azaltma, bir maddenin elektron kazandığı kimyasal reaksiyonun ikinci kısmıdır. Yükseltgenme-indirgenme veya redoks reaksiyonunda, elektronlar iki madde arasında değiştirilir.
Oksidasyon başlangıçta oksijenin diğer malzemelerle birleştirildiği ve onları okside ettiği kimyasal reaksiyonlar için kullanılmıştır. Demir oksitlendiğinde pas veya demir oksit oluşturmak için elektronları oksijene kaybeder. İki demir atomu her biri üç elektron kaybeder ve pozitif yük ile ferrik iyonlar oluşturur. Üç oksijen atomu, her biri iki elektron kazanır ve negatif bir yük ile oksijen iyonları oluşturur. Pozitif ve negatif yüklü iyonlar birbirlerine tutturulur ve iyonik bağlar oluşturarak demir oksit oluşturur, Fe2Ö3.
Oksijen içermeyen reaksiyonlara ayrıca elektron transferi mekanizması mevcut olduğu sürece oksidasyon veya redoks reaksiyonları da denir. Örneğin, karbon ve hidrojen metan, CH oluşturmak için birleştiğinde4hidrojen atomlarının her biri, dört elektron kazanan karbon atomuna bir elektron kaybeder. Hidrojen, karbon azalırken oksitlenir.
Yanma
Yanma, reaksiyonu kendi kendine sürdüren, diğer bir deyişle ateş gibi yapmak için yeterli ısı üreten özel bir oksidasyon kimyasal reaksiyonudur. Genel olarak yangınlar başlatılmalıdır, ancak yakıtları tükenene kadar kendiliğinden yanarlar.
Bir yangında, odun, propan veya benzin gibi hidrokarbonları içeren malzemeler, karbon dioksit ve su buharı üretmek üzere yanar. Hidrokarbon bağlarının önce hidrojen ve karbon atomlarının oksijenle birleşmesi için kırılması gerekir. Bir yangını başlatmak, bir kaç hidrokarbon bağının bir kısmını kırmak için, bir alev veya kıvılcım şeklinde ilk enerjiyi sağlamak anlamına gelir.
İlk başlangıç enerjisi kopuk bağlar ve serbest hidrojen ve karbon ile sonuçlandığında, atomlar havadaki oksijenle reaksiyona girerek karbondioksit, CO oluşturur.2ve su buharı, H2O. Bu yeni bağların oluşmasıyla açığa çıkan enerji, kalan hidrokarbonları ısıtır ve daha fazla bağları koparır. Bu noktada yangın yanmaya devam edecektir. Elde edilen yanma reaksiyonu, yakıt ve bağlarını kırmak için ne kadar enerji harcadığına bağlı olarak verilen tam ısı miktarı ile oldukça ekzotermiktir.