İçerik
Basmakalıp çölde kum tepeleri, kaktüsler, yanan güneş, çıngıraklı yılanlar ve akrepler var. Aslında, çöller çok daha çeşitlidir. Ortak yönleri var: Kuru, bitki örtüsü sınırlı ve nispeten az sayıda hayvan türü var. Sadece bazı çöller kum ve aşırı ısıya sahiptir; diğerleri kayalık ve soğuktur. Bu nedenle, çöllerde avcı ve av popülasyonları evrensel değildir. Ortak ortak noktalarından biri kurak bir ortamda hayatta kalabilmektir.
Siyah kuyruklu Jackrabbit
Siyah kuyruklu tavşanlar Amerikan çöl çalılıklarında yaşar. Bu gece tavşanları, ayırt edilemeyen otçullardır ve ulaşabilecekleri bitki yaşamını yiyorlar. Kabuklular ihtiyaç duydukları suyu tükettikleri bitki örtüsünden alırlar. Başarılı olmak için, şahinler, çakallar ve köpekbalıkları gibi avcıların yakalanmamak için koşma ve saklanmayı birleştiren bu hızlı avı yakalamaları gerekir. Bir kraker, parlak beyaz tarafı açığa çıkarmak için kuyruğunu vurarak diğerlerini tehlike konusunda uyarır. Dişiler yıl boyunca dört litreye kadar olabilir ve doğum başına ortalama üç ya da dört kit alabilirler.
Kanguru fare
Kanguru sıçan, gündüzleri yuvada yaşayan bir Amerikan çöl sakinidir. Geceleri, böcekler ara sıra menüsünde olmasına rağmen, çoğunlukla tohumlar, çimenler ve diğer bitkilerle beslenir. Bu besin kemirgenler için yeterli su sağlayarak çölde hayatta kalmalarını sağlar. Yırtıcı hayvanlar olsa da, bir tehdit - yılanlar, tilkiler, porsuklar, baykuşlar, bobcats ve çakallar. Eğer avcılardan kaçmayı başarabilirlerse, kanguru farelerin iki ila beş yıl ömürleri vardır.
Dağ Aslanı
Dağ aslanları, çöller, bataklıklar ve ormanlar gibi çeşitli habitatlarda yaşar. Tatlı suya sınırlı bir ihtiyaç duyuyorlar. Avcı olmalarına rağmen, günün çoğunu kayaların, çalılıkların veya herhangi bir sığınağın arkasında saklanarak ve dinlenerek geçirirler. Güçlü arka bacakları, onlara şiddetli avcılar yapmalarını sağlayan inanılmaz koşma ve zıplama yetenekleri verir. Dağ aslanları, avlarını kendilerinden daha büyük alarak, keskin pençeleri ve güçlü çeneleri ile öldürürler. Bununla birlikte, insanlara karşı temkinlidirler ve nadiren insanların onları gözlemleyebileceği yerler ortaya çıkar.
Elf baykuşu
Amerikan çöllerinde birçok baykuş bulunur ve elf baykuşu en küçük türlerden biridir. Düşük ışıkta, üstün işitme ve sessiz uçuşta bile mükemmel görüş kombinasyonu, geceleri avlarını başarılı bir şekilde yakalamalarını sağlar. Akrepler, kırkayaklar ve böcekler gibi omurgasızlar baykuşların başlıca besin kaynağıdır. Elf baykuşlarının kendisi daha büyük baykuşların, yılanların, çakalların ve bobcats'lerin avı olabilir. Ancak yuvaları zeminden yüksekte inşa edildiğinden, genellikle muazzam kaktüslerde, avcıların sınırlı başarıları vardır. Kaktüsler ayrıca baykuşlar için bir su kaynağı görevi görür.
İmparator penguen
İmparator penguenler, en büyük penguen türü olan soğuk bir çölün doğalları: Antarktika. Yüzeydeyken, yetişkinlerin doğal avcıları yoktur. Penguenler, gelecek nesilde kullandıkları buzda çok fazla zaman harcıyorlar. Her yıl imparator penguenler, 50 mil iç kısımda üreme alanlarına giderler. Dişi yumurta bıraktıktan sonra, yemek ve su için okyanusa döner. Erkek, dişi piliçle ilgilenmek için geri dönene kadar bekçidir; Bu noktada erkek, devamsızlık arayışına girer. Üreme kolonisi ile okyanus arasındaki bu sürekli trekten altı ay sonra, bütün aile suya yönelir. Orada leopar fokları ve katil balinalar gibi avcılarla karşılaşırlar.