İçerik
Bir metalin cevherinden ayrılması işlemi eritme olarak bilinir. Eritme günümüzde yaygın olarak uygulanmaktadır ve eski insanların tekniği ilk öğrendiği Tunç Çağı'na dayanan uzun bir geçmişi vardır. Eritme yöntemleri, temelden ileri teknolojiye kadar çeşitlilik gösterir ve alüminyum, demir ve bakır gibi çeşitli malzemelere uygulanır.
Antik yöntemler
İnka ve Yunanlılar gibi eski uygarlıklar, cevher ve metali ayırmak için ilkel teknikleri kullandılar. Sertleşmiş kil eritme kapları altına büyük yangınlar yapıldı. Erimiş metalleri boşaltmak için seramik kaplarda delikler oluşturulmuştur. Bazen bileşik eritmek üzere fırına yerleştirilmeden önce elle öğütüldü.
Kavurma ve Azaltma
Kavurma, karbon ve kükürtün cevherin ayrılması için metal ile reaksiyona girdiği bir tekniktir. Örneğin; bakır asetat, bakır, cevher ve artıkları ayırmak için kimyasallarla reaksiyona sokulur. Bu karışım, yüksek sıcaklıklara yerleştirmeyi, bir reaktif enjekte etmeyi (hidrojen veya karbon dioksit gibi) ve metali eritmeyi içeren karışım azaltılır.
Şekillendirme, Pişirme ve Çubuklama
Bu üç adım aslında alüminyum ve diğer metallerin eritilmesinde kullanılan genel bir işlemin parçasıdır. İşlem alümina (alüminyum ve oksijenden oluşan bir bileşik) alarak büyük karbon kaplı fırınlara yerleştirmeyi içerir. Alümina elektriksel olarak iletken olan cryolite erir. Elektrik daha sonra şekillendirme olarak bilinen bir işlem olan anotlardan pompalanır. Madde 1.000 derecenin üzerindeki sıcaklıklarda pişirilir, bu noktada safsızlıklar çıkarılır. Rodding, cevheri metalden ayırmanın son adımıdır.
Gazlı Eritme Ocağı
Metalin cevherden ayrılması için küçük, gazla çalışan eritme fırınları da kullanılabilir. Bir silindirik sac metal kap bir gaz alevi üzerine inşa edilmiştir (propan da kullanılabilir). Daha sonra, eriticinin etrafına bir boru ağı yerleştirilir. Boru, bir gaz hattını, bir hava hattını ve diğer boruları içerir. Erimiş metal ve cevherin çıkarılması için eritici içine daldırmak için bir pota (genellikle grafit veya kilden yapılmış) kullanılır.